To be or not to be

Σενάριο 1
Παρκάρει το αυτοκίνητο στο γκαράζ  της τεράστιας πολυκατοικίας.. κατεβαίνει νωχελικά με τη τσάντα στο χέρι.Ψάχνει τα κλειδιά ...Τα βρίσκει και ανοίγει το κρύο άδειο διαμέρισμα. Πετά τη τσάντα στην πολυθρόνα μπροστά στον τεράστιο καθρέφτη και ανεβαίνει αργά αργά τα σκαλοπάτια. Μπαίνει στο δωμάτιο της...νεκρική σιγή....δεν ξέρει αν απολαμβάνει πλέον αυτή την ησυχία. Γδύνεται σιγά σιγά και πάει στο μπάνιο, γεμίζει τη μπανιέρα νερό και μουλιάζει εκεί για καμιά ώρα.
Τέλειωσε, ντύθηκε και η κούραση την εγκατέλειψε νιώθωντας έτοιμη για μια ωραία βραδιά με φίλους σε μια γνωστή μπυραρία.
Το τηλέφωνο κτυπάει επίμονα όπως κάθε βράδυ τέτοια ώρα:
- Παρακαλώ
-Έλα φιλενάδα,πως πήγε η μέρα??
- Καλά πήγε, τίποτα το ιδιαίτερο.  Αρκετή δουλειά. Είναι και ένας συνάδελφος που με πιέζει να βγούμε για φαγητό αλλά του πα πως δεν πεινάω...
- Καλά είσαι τρελλή? Όπως πας δεν θα σταυρώσεις άντρα.
- Αν είναι να σταυρώσω τέτοιο αρνί προτιμώ να σταυρωθώ μονάχη.
-  Καλά δεν επιμένω ..σε μια ώρα θα μαι εκεί...
Κλείνει το τηλέφωνο και ξαπλώνει στον καναπέ αλλάζοντας κανάλια μέχρι να φτάσει η ώρα.
Πέρασε κι απόψε καλά...μια απ τα ίδια όμως..ως πότε θα πάει αυτό διερωτάται...Πολλή ησυχία, πολλή μοναξιά.

Σενάριο 2
Παρκάρει το αυτοκίνητο στο γκαράζ του σπιτιού, κατεβαίνει βιαστικά και ανοίγει. Πρώτα την υποδέχεται η απαίσια μυρωδιά από τους κεφτέδες που τηγάνισε ψες. Πετά τη τσάντα στο τραπέζι και τρέχει να ανοίξει τα παράθυρα. Ανεβαίνει βιαστικά τις σκάλες και την υποδέχεται το χάος. Τα υπνοδωμάτια χάσκουν με τα άστρωτα κρεβάτια, παπούτσια πεταγμένα στο πάτωμα όπου λάχει, ρούχα και πυζαμες πεταμένα στα κρεβάτια.
Βγάζει βιαστικά τα ρούχα της δουλειάς και προσπαθεί τη μισή ώρα που χει στη διάθεση της να σουλουπώσει αυτή την κατάσταση.Κινείται μηχανικά, τα κάνει όλα στα γρήγορα σαν καλοκουρδισμένο μηχάνημα.
Κατεβαίνει στο σαλόνι, ποπ κορν στο τραπέζι, στο πάτωμα, στο καναπέ, ένα μπισκοτάκι ξεγλίστρησε και μπηκε κάτω απ το τραπέζι, ένα γαριδάκι χαμογελά κάτω απ΄το μαξιλάρι του καναπέ. Τα μαζεύει στα γρήγορα και πάει στη κουζίνα.
Ο νεροχύτης είναι γεμάτος με πιάτα, πιατάκια, ποτήρια, φλιτζάνια...πρέπει να ζεστάνει και το φαϊ που έφτιαξε από ψες για σήμερα.
Κάποιος να πατήσει το pause!
Είναι έτοιμη να κλάψει...ακούει το αυτοκίνητο που σταματά έξω απ το σπίτι. Εφτασε ο άντρας της ζωής της...που δεν ξέρει πια αν είναι άντρας της ή απλά συγκάτοικος, ή απλά έχουν ένα συνεταιρισμό.
Συνοδεύεται από τη χορωδία ....κάποιος να φέρει ωτοασπίδες. Η χορωδία είναι παράφωνη, δε λένε το ίδιο τραγούδι. Τα νεύρα της τεντώνουν...είναι έτοιμα από στιγμή σε στιγμή να σπάσουν...
Κτυπά το τηλέφωνο..
-Παρακαλώ
-Έλα φίληηηηη, τι κάμνεις??
-Έχω δουλειά, σε παίρνω μετά..
Τρώει βιαστικά με συνοδεία φωνές και απαιτήσεις. Πάει στο μπάνιο γδύνεται βιαστικά...σ'ενα τέταρτο είναι έτοιμη για τα υπόλοιπα.
Αφού τελειώνει βάζει τα παιδιά για ύπνο, κάθεται στον καναπέ...Ωχ τι ωραία ησυχία, γιατί να μην διαρκεί περισσότερο...αχ να γινόταν να μείνει για λίγο ολομόναχη, σκέφτεται.
Ένα μισάωρο μετά  αρχίζουν τα πρώτα συμπτώματα....τα μάτια της κλείνουν, η μέση την πονάει και τα πόδια δεν την στηρίζουν πια...