Βάλτε κουρτίνα στη ρουτίνα!!!

Μια κρίση βαρεμάρας ήταν αρκετή, για να με αναγκάσει να μπώ στο αυτοκινητο με τα Τατσοκοπελλούθκια, για να πάω όπου με βγάλει η στράτα. 

Οι επισκέψεις στα ακάμωτα και στα μικρά χωριουδάκια γίνονται μ'εναν ενθουσιασμό που δεν ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου.

Για κάθε τόπο τα μωρά θέλουν να ξέρουν και την ιστορία του..στο μέγεθος που την κατανοούν.

Πρώτα πήγαμε στο  Σπήλαιο της Παναγίας της Χυσοσπηλιωτισσας στη Δευτερά,όπου σύμφωνα με τα λεγόμενα που έμαθα εγώ, κάποτε ένας Τούρκος κόντεψε να χάσει τη ζωή του όταν θα έπεφτε με τ' αλογο του από την κορυφή του βράχου. Αυτός παρόλο που ήταν αλλόθρησκος παρακάλεσε την Παναγία να τον σώσει και έκαμε τάμα να κτίσει εκκλησία. Τη γλίτωσε φτηνά με μερικές γρατσουνιές.

Κινήσαμε μετά περνώντας από Δευτερά, Ψιμολόφου, Επισκοπειό, Πέρα Ορεινής, Καπέδες και προς  Μαχαιρά

 Όλα πράσινα, όλα νοτισμένα, μύριζε χώμα και πεύκος. 

Σκοτείνιασε κιόλας κι εμείς στη μέση του πουθενά, σ'ενα δρόμο όλο στροφές, γεμάτο χώματα και πέτρες που έφερε η βροχή.

Εκει στο πουθενά και στο απόλυτο σκοτάδι, αμυδρά φώτα εμφανίζονται και διερωτήθηκα ποιοι να μεναν εδώ σ'αυτη την απομακρυσμένη περιοχή.Ήταν το χωριό Λαζανιάς, με σπίτια παλιά ερειπωμένα. Όποτε βλέπω ερείπια ή εγκαταλελειμμένα σπίτια η φαντασία μου οργιάζει. Θέλω να μάθω πως ζούσαν, ποιοι ζούσαν, κάτω από ποιες συνθήκες... 
Στο χωριό πάντως είχε λίγα σπίτια με φως άρα υπάρχουν κάτοικοι.

Συνεχίζοντας τη βόλτα περάσαμε από το Γούρρι, ένα εξίσου γραφικό χωριό κοντά στο Φικάρδου. Το Γούρρι  ήταν ολόφωτο, ταβέρνες, καφενεία, ωραία πλατεία...

Φυσικά αυτό είναι το παλιό χωριό, διότι υπάρχουν νέα κτίσματα, δρόμοι, παρτέρια κ.λ.π


Έτσι που λέτε και μετά σιγά σιγά ήρταμε σπίτι...


Αύριο πάλε.